5 geweldige jaren, 1539 fantastische reizigers, 1000 maal merci

De ultieme winnaar

Aan wie we de SWAROVSKI Companion verrekijker moesten geven, dat was overduidelijk toen we de inzending van Joris V. onder ogen kregen. Hij maakte een pareltje van een mini-website om uit te leggen hoe de reizen met STARLING telkens zijn dromen werkelijkheid deden worden. Met prachtige landschapsfoto’s en fantastische filmpjes zet hij zijn STARLING-reizen op een rijtje. KLIK OP DE LINK EN GENIET MET VOLLE TEUGEN MEE!

Proficiat, Joris. En bedankt voor alles!

“Jullie reizen doen dromen en geven tonnen inspiratie”

Deze 10 reizigers wonnen een reischeque van €50: Beatrice L., Dimitri D., Vicky V., Jurgen B., Willy V., Ruben S., Katleen P., Kris M., Monique V.D.B. en Christel V.M.

De reischeques gingen naar mensen die ons stuk voor stuk ontroerende berichten nalieten. Zo schreef Beatrice L.: “Zimbabwe met Carole Deschuymere was een reis waar ik een week voor vertrek nog met een maagontsteking zat van de schrik (…) ik wist niet hoe de reis ging verlopen TUSSEN de dieren … moet heel eerlijk zeggen dat ik geen minuut angst gehad heb tijdens die reis. Carole is een heel avontuurlijke lady!” 

Vicky V. stuurde ons deze leuke reactie: “In mei van dit jaar zijn we voor het eerst op reis geweest met Starling (Wit-Rusland met reisleider Brecht). (…)

We waren toch wel wat bezorgd om als onervaren vogelaars op reis te vertrekken met een paar ervaren rotten.

Maar we voelden ons direct welkom in de groep en hebben genoten van het begin tot het einde.”

Jurgen B. leerde tijdens zijn reis naar Finland dan weer een goeie les: “(…) Waar de andere hutten meer beren, een veelvraat en een wolf voor hun lens kregen, zagen wij drie keer 1 beer en vooral veel meeuwen. Persoonlijk was ik behoorlijk pissed dat er niet meer dieren ook langs onze hutten waren gepasseerd, terwijl ik daar zo ontzettend naar uitgekeken had. Achteraf was het een mooie les dat de natuur zich niet laat dicteren. Volgende keer minder verwachtingen en vooral meer genieten van al wat de prachtige natuur ons zomaar aanbiedt. Als daar dan mooie foto’s bijkomen, zoveel te beter! Het was een heel mooie reis, die ik misschien nog wel eens opnieuw zal doen, en het waren leuke medereizigers.”

Willy V. houdt het bij een opsomming van alle onvergetelijke reizen die hij met STARLING heeft gemaakt. Hij voegt nog toe: “Ik was erbij van het eerste jaar. Zowel Billy als het team zijn voor mijn part goed bezig. Doe zo verder, heren!”

Ruben S. laat weten: “Veel herinneringen heb ik nog niet aan STARLING. Wel mooie, zoals de grijze wouw die ons vergezelde op de Kalmthoutse Heide tijdens de Starling roofvogelworkshop dit jaar. Of de blonde ruiter, gestreepte strandloper en veel ander moois op de Steltlopercursus aan het Lauwersmeer.”

Katleen P. denkt met warm hart terug aan de fotografiereis naar de Provence, waar ze niet alleen vrienden maakte, maar ook een gedicht voor reisbegeleider Bart Heirweg, dat je verderop kan bewonderen. Prachtig, toch :)).

Soms verleggen onze reizigers echt hun grenzen. Zo reisde Kris M. mee op avontuurlijke fotosafari door de Kalahariwoestijn. Hij vond het aanvankelijk best comfortabel dat andere mensen de jeeps bestuurden, en al zeker omdat er links moest gereden worden. Tot lokale gids Anton hem meedeelde: Ik ga je leren 4×4 rijden!

Kris vervolgt zijn verhaal:

Er was geen ontkomen aan. Dus ik met een bang hartje achter het stuur van de 4×4, met Anton als rij-instructeur.

De Toyota Landcruiser viel eigenlijk best wel mee, ook al is en blijft het een kolos van een voertuig. Ik raakte dan ook maar een paar keer van de weg af (bij voorkeur op plaatsen waar geen bomen in de weg staan 😬) en raakte maar 1 keer vast, en dat was dan op de steilste helling van die dag, dus dat telt niet 🤫. Na een paar uur rijden vroeg Anton om even te stoppen. We moesten wachten op de rest van de groep die achterop geraakt was.”

Dat de natuur je aanzet tot poëzie, bewijzen niet alleen Katleen en haar medereizigers hierboven, maar ook Monique VDB. De natuurpracht in Finland inspireerde haar om met de gids enkele sierlijke balletpassen te doen: “We waren vandaag overdag op pad na een weer bere-goeie nacht met vele beren – groot, log, klein, hongerig, grappig en lui – die onze schuilhutten passeerden. Het doel voor deze middag was ander groot wild spotten. Het zat niet mee. (…) Meer dan een paar bloemen en korstmossen en oerbos troffen we niet aan. (…) Opeens reden we op een zelfs voor Jan onbekende zandweg. Het was onduidelijk of het nog Finland was of Rusland. Tot we een Russisch bord tegenkwamen. Onleesbaar voor ons allen, maar de plaatjes zeiden genoeg, achter het bordje begon Rusland. Verboden Toegang. En toen gebeurde het: geïnspireerd door de dansende beren van de vorige nacht, de zwanen op het meertje voor de schuilhutten: we rekten en strekten wat spieren en we kwamen op 1 been in arabesque. Samen met mij danste Jan een stukje uit het zwanenmeer op de Russische natuurmuziek van Tsjaikovski: tip-toe in Finland, op de grenslijn, in Rusland.”

Christel V.M. verbaasde zichzelf door naar het verre Canada te reizen, terwijl ze amper verder had gereisd dan de kerktoren. Het was de combinatie van een ontmoeting met gids Jeffrey (op een lezing over IJsland, waar ze ook kennismaakte met STARLING), de liefde voor haar Canadese muzikale jeugdheld Neil Young en de ontdekking van de fotografiereis met Bart naar de herfstige Rocky Mountains die haar de knoop deed doorhakken. En of ze het de moeite vond? “Zeer goede organisatie, goede begeleiding (Jeffrey en Bart), wonderlijk mooie plaatsen gezien.

Kortom: een kinderdroom die dankzij de fotografie maar grotendeels door Starling in vervulling is gegaan.

Ga ik nog met Starling op reis? Wel, mijn volgende reis in 2019 is al geboekt en ik kijk al reikhalzend uit naar het programma van 2020! Starling: een welgemeende dank voor alles!”

“Jullie reizen doen dromen en geven tonnen inspiratie,” schrijft Dimitri D. “Tot dusver heb ik de eer gehad om de combinatie Iberische Lynx en Wolf te mogen beleven. Een geweldige ervaring met vooral de ontmoeting van het olijke duo. Eerst op jacht om daarna voldaan te genieten van de speelse interactie tussen moeder lynx en haar jong. Zo zeldzaam, zowel het dier als het moment. Dat vind ik prachtig inspirerend. Ik heb de gewoonte om deze herinneringen te vereeuwigen via foto’s en een verslag.”

Scroll verder naar beneden voor nog meer bijzondere getuigenissen van onze zalige reizigers!

Alleen op de wereld & ‘bezint eer ge begint’

Zowel Mieke H., An Vd.A., Lieve C. als Els S. lopen binnenkort rond in een mooi STARLING-hemd.

Toen Mieke H. meereisde op fotografiereis naar de Schotse Highlands, waande ze zich alleen op de wereld:

“Op the quiraing moesten we wachten op ‘het licht’ en ik ging steeds maar een stapje hoger de berg op met fototoestel en statief, op een moment zag ik niemand nog van m’n medereizigers en waande me alleen op de wereld!! DAT gevoel was zo intens, zo speciaal, zo genieten!”

En toen klonk het achter m’n rug Bheeee, een schaap dacht er het hare van, zo grappig, zo glimlachen…

An Vd.A. beleefde samen met haar man een fantastische natuur- en fotografietrip naar de Galapagos-eilanden. Ze omschrijft de adembenemende natuurfenomenen, de uitdagende fotografie, maar ook de fantastische begeleiding, het parelwitte zand en de zwarte lavarotsen, de bijzondere fauna en flora, … “Wie ooit les heeft gekregen over “de evolutietheorie,” weet dat Darwin zeer onder de indruk is geweest van zijn bezoek aan de Galapagoseilanden. In de voetsporen treden van Darwin was lang tijd een bijna onmogelijke droom. En dan … twee jaar geleden zag ik via FB deze natuurfotografiereis van Starling. Overleg thuis … nog eens overleg  … Yes … ingeschreven en nog een kleine twee jaar wachten. We hebben de Galapagos gezien en iets begrepen van wat ook Darwin moet gevoeld hebben. Een droom is waar geworden… DANK JE STARLING, TOP. Meer dan een aanrader.”

Lieve C. is een trouwe deelnemer aan onze fotografiereizen. Zij stuurde een heuse waarschuwing voor toekomstige reizigers. Ze schrijft: “Bezint eer ge begint aan Starling. Je denkt : ik boek die reis, even ogen dicht voor de prijs 🤢 en klaar is kees? Neen , de miserie begint pas na je eerste trip: dat beest laat je nooit meer los. (…) Je kent de website uit je hoofd en toch loer je stiekem elke dag naar de stand van zaken en je ziet met lede ogen: nieuwe reis, bijna gegarandeerd, gegarandeerd, nog 3 – 2 – 1 plaats en dan breekt het angstzweet uit. Actie of je mist de boot! Starling kruipt onder je huid.”

Je denkt: nu hou ik op, de laatste reis om het af te leren. Maar het lukt nooit meer. 

Lieve

“Gidsen zoals Yves en Jeffrey zullen niet meehelpen om af te kicken. De anderen (Bart, Thierry, Carole) zijn geen haar beter denk ik.” Ze besluit: “Vertrouw zeker den Billy niet, hij luist je er in terwijl je er bij staat.”

En voor Els S. was reizen met STARLING dan weer een openbaring (enneuh, jij bedankt, Els!): “Vroeger reisde ik altijd alleen en had ik medelijden met de mensen die met zo’n groep mee moesten. Starling was de eerste organisatie die me heeft kunnen overtuigen om dat ook eens te proberen en het was geweldig! Nu heb ik medelijden met de mensen die ‘niet’ met Starling reizen. Je bent altijd op het juiste moment op de juiste plaats om de natuur op z’n mooist te beleven. En voor foto’s natuurlijk. Dank je wel, jullie zijn geweldig!”

Dromen van een volgende vakantie

Els D. wint een complete STARLING-outfit ter waarde van €100.

Dit schrijft Els D. als reactie op onze oproep of ze ook zo’n hilarisch / ontroerend / spannend STARLING-moment beleefd had tijdens eens van onze reizen: “Het antwoord is ja! Maar niet één, meerdere! 

Hilarisch – op elke trip is er wel een moment waar er tranen stromen van het lachen. Een plezante kliek samen, allemaal met dezelfde interesse. Vermoeidheid die toe slaat, hilarische momenten verzekerd!

Na iedere reis heb je nieuwe vrienden, waar je contact mee blijft houden, waar je de herinneringen terug mee oprakelt en waarmee je droomt van een volgende vakantie, om zulke momenten opnieuw te kunnen beleven! Dank je Starling!

Els

Ontroerend – Het noorderlicht voor de eerste keer zien, waw! Toen kwam genieten voor mij op de eerste plaats, en legde ik mijn camera aan de kant. Ik genoot met volle teugen van het licht dat op me af kwam terwijl ik liggend op mijn rug het spektakel aanschouwde. De ondergaande zon die zorgt voor een spectaculair licht en schaduw spel in de duinen van Namibië. Oog in oog staan met een orang oetang in de jungle van Borneo. Onvergetelijk en kippevelmomenten!

Spannend – toen we met de wagen vast zaten in Namibië, geen satellietontvangst, 2 flessen water, warm. Gelukkig hadden we strootjes in de nabijheid. Wie het kortste trok, werd eerst aan de leeuwen gevoerd (gelukkig trok ik dit niet :-)).” 

Bedankt voor het delen van deze superherinneringen, Els!

De duizendste vogelsoort … of toch niet?

Marc H. sleepte met zijn fantastische en grappige verhaal een speciale rugzak van Kite in de wacht.

Toen we in 2017 naar Marokko reisden voor dé ultieme vogeltrip, konden we Marc H. bij onze enthousiaste deelnemers rekenen. Zijn verhaal is tegelijk spannend en grappig.

“In april 2017 ging ik met Starling op ultieme vogelreis naar Marokko. Een reis met een sterke focus op vogels kijken dus, waarbij we Marokko doorkruist hebben en genoten van zeer verschillende biotopen: kustgebieden met riviermondingen, het Hoge Atlasgebergte, rotswoestijn, zandwoestijn, hoogplateaus, cederbossen en moerasgebieden.

De kans was reëel dat ik tijdens deze reis mijn 1000-ste vogelsoort zou waarnemen. Er werd spannend naar uitgekeken welke vogelsoort deze status zou krijgen. Zonder dat ik het in de gaten had, hadden onze reisleiders Billy en Johan hun planning hier subtiel op afgestemd en stopten we op een ochtend met onze jeeps gestopt aan de rand van een woestijnplateau, schijnbaar op zoek naar vale rotszwaluw.

Zoals gebruikelijk in Marokko doken er uit het niets onmiddellijk wat lokale bewoners op. Door alsmaar te wijzen en onverstaanbaar “iboe” te roepen, maakte een oude man duidelijk dat hij ons iets wou tonen. De goed voorbereide verrassing viel hierdoor wat in duigen, want eindelijk had ik door waar het over ging.”

Even later stond ik glunderend door mijn telescoop te staren naar een schitterende woestijnoehoe, zittend in een rotsholte. Wat een knaller!

Marc

“Die dag na het avondeten verscheen er voor mijn neus plots een grote chocoladetaart met de vermelding: ‘Félicitations pour 1000 oiseaux’. Uiterst attent van Billy om in the middle of nowhere voor zo’n feestelijk dessert te zorgen!

Later bleek dat er een foutje geslopen was in de voorlopige telling en dat de woestijnoehoe eigenlijk toch nog niet nr. 1000 was, wat uiteraard voor heel wat hilariteit zorgde. Toch is dit Starling-moment met de woestijnoehoe voor mij een soort hoogtepunt gebleven, dat ik nooit zal vergeten.”

Op deze prachtige reis hebben we uiteindelijk 220 vogelsoorten waargenomen. Voor mezelf leverde dit maar liefst 30 nieuwe soorten op plus nog een aantal ondersoorten, waarmee mijn uitgebreid verlanglijstje quasi volledig afgevinkt was!

Marc

“Bovendien konden we de meeste vogelsoorten ook uitstekend zien. Vele sublieme waarnemingen staan nog steeds op mijn netvlies gebrand, zoals de heremietibissen, Barbarijse valk, drinkende kroon- en Sahel-zandhoenen, renvogels, Afrikaanse velduil, Egyptische nachtzwaluw, diksnavelleeuwerik, Atlas- en Temminck’s strandleeuwerik, diadeemroodstaart, Afrikaanse woestijngrasmus, woestijnmus en Atlasbergvink. De beschrijving als een ‘ultieme vogelreis’ was dus echt niet misplaatst.

Starling, net dat tikkeltje meer!”

Wel, Marc, we hadden het zelf niet beter kunnen zeggen. Merci!

Sprookje over een mislukte zeemeerminnen, een berengezin en een wolf

Het indrukwekkende relaas van Leen B. over haar avontuur tijdens de fotografiebelevenis naar Finland in 2018 overtuigde ons om haar de reischeque van €250 te bezorgen voor een volgende STARLING-trip.

Leen B. schrijft: “Waarom in ’s hemelsnaam heb ik me laten overtuigen om in de lente mee te gaan naar Finland? Zo heb ik mezelf veroordeeld tot opsluiting in een schuilhut van de vroege avond tot de volgende ochtend. Warm ingeduffeld de koude lentenacht trotseren, daar heb ik dus zelf voor gekozen? Waarom doe ik dit toch? We gaan per twee een schuilhut in.

Hier zullen we een ganse nacht op een redelijk gammel stoeltje wachten op een beer, een veelvraat misschien …. of zitten kijken naar een luidruchtige bende ruziënde meeuwen. Wie zal het zeggen? Het blijft nu lang klaar en we zijn begenadigd met licht bewolkt weer. Hoopvol op de uitkijk zitten zet me op scherp.

Aan de rand van het bos komt een berin in zicht. In haar kielzog volgen drie spelende jongen. Eentje wijkt bijna niet van moeders’ zijde, de twee andere zijn minder volgzaam.

Gefascineerd zit ik op dat niet al te beste stoeltje roerloos naar hen te kijken. In gedachten spring ik een gat in lucht. Niet één maar vier beren tegelijkertijd! Zo min mogelijk geluid maken is de boodschap. Alleen het opklappen van de spiegel van onze fototoestellen breekt de verwachtingsvolle avondstilte.

Eigenzinnige pubers, zo zal het niet lukken om een familiefoto te maken! De lefgozertjes lopen voorop of ze blijven achter. Altijd is er minstens eentje uit beeld. Nieuwsgierig gluren ze door het gebladerte van het struikgewas. De wijde wereld intrekken wordt nog uitgesteld. Het gezinnetje kuiert verder en verdwijnt opnieuw het bos in.

Een poos later verschijnt een log oud mannetje. Een grote zwerm vervelende muggen zoemt treiterachtig rond zijn kop. Gelukkig belagen ze hem in plaats van ons, denk ik opportunistisch.

Indrukwekkend massief hobbelt hij dichtbij langs de schuilhut.

In de verte loopt een vos met een opvallend dikke pluimstaart. Toe, kom wat dichterbij! Hij zwaait nog eens met zijn prachtige staart. Het is een beeld dat ik meeneem in mijn herinnering, niet in pixels.

Misschien hebben mijn kompanen meer geluk? Dat zou mooi zijn voor ons gezamenlijk fotoalbum.

Nu niet knikkebollen! Ik moet me zo goed mogelijk proberen te verzetten tegen de opdringerige slaap.

Verman je dus maar! Help, hoe leg ik dat aan boord? Ik ben een vrouwtje!

Tot aan mijn middel weggedoken in een warme slaapzak lijk ik wel een belachelijk slechte kopie van de kleine zeemeermin.

Volgens ons uurwerk is het al nacht maar de duisternis is nog niet gevallen. Ik wrijf me de ogen uit.

Daar roert wat, daar loert wat in de schemering tussen de bomen. Wat nadert daar heimelijk ineengedoken?

Dit moet een droom zijn. Ik durf mijn ogen niet te geloven. Zie ik dat goed? Yes! Een wolf!

Een wolf houdt heel even halt en kijkt met priemende blik recht naar onze schuilhut, recht in de lens.

“Grootmoeder, waarom heb je zulke grote ogen?” flitst het door mijn kop.

Hij loopt langzaam weg en keert later ook nog terug in onze richting. Het levert een reeks mooie foto’s op. Geen enkele is zo sterk als die met de spiedende grote geel omrande ogen.

Hij trekt zich terug in het bos en we horen hem doordringend huilen.

Een rilling loopt langs mijn ruggengraat en zindert na tot in mijn haren. Het voelt aan als joelen van plezier, een vreugdekreet maar dan in absolute stilte.

Zo’n intens magische natuurbelevenis! Daar doen we het voor.”

Magisch. Dat is het enige woord dat we op deze getuigenis kunnen kleven. Dankjewel, Leen!

Een droom van een vogel

Alexander B. verdient met dit verhaal over een fantastische vogelwaarneming tijdens de vogelreis naar West-Papoea een dagworkshop met Billy als gids. Geniet ervan, jongens!

“Onze tweede verblijfplaats in Papoea is het Arfak gebergte waar we hopen nog meer paradijsvogels, andere zotte vogels, insecten, … te zien.”

Gisteren zagen we het fantastische baltsgedrag van de magnificent bird of paradise. Wat een moment was dat! Een eerder verlegen jong mannetje werd belaagd door een 4-tal vrouwtjes en gaf er het beste van zichzelf.

“Vandaag staan we om 4 uur op om hopelijk een glimp op te vangen van de legendarische Western parotia. Thuis bekeek ik verschillende filmpjes van het wereldberoemde dansje, maar ik besef ten volle dat het heel moeilijk is om dit zeldzame baltsgedrag te zien te krijgen.

De groep gisteren had een beetje pech, na een enkele fotoklik had de parotia er genoeg van en na een waarneming van enkele seconden was het moment gepasseerd … . Nu is het onze beurt en na een stevige hap rijst beginnen Mathieu, Geert en ik aan de klim. Het is een goed uur klimmen, zegt Geert. We stappen omhoog door het zalige, natte regenwoud dat langzaam aan het wakker worden is .

Voor we bij de hide komen spreken we duidelijk af: we zetten ons achteraan de hide, we verduisteren ons uiterlijk, géén geluid, géén geklik voor we hem goed hebben gezien. De zenuwen gieren door de keel als we in de hide de Western parotia horen.

Bandana op het hoofd, gezicht achter een buff, zelfs handschoenen aan bij een goeie 30°C, het zweet loopt langzaam van ons lichaam.

We horen hem nog eens, nu dichter, zou het kunnen… is dit zo’n moment waar we zo van gedroomd hebben?

Opeens is hij er, kijkt heel schichtig rond, begint zijn baltsplek te ‘kuisen’ , bladeren vliegen hardhandig in het rond. Hij kraait, landt terug op de grond, we kunnen ons geluk niet op en dan … dan gebeurt het: het dansje! Hij opent zijn ‘rok’, hij repeteert zijn dans, hij danst, niet normaal, niet normaal!

Er komt een vrouwtje kijken, hij vliegt haar achterna. Geert, Mathieu en ik kijken mekaar aan met grote ogen. Wat was dat, zeg! We beseffen heel goed hoeveel geluk we hebben met dit moment, zalig gewoon.

We hebben de slappe lach van de zenuwen en met een ‘big smile’ kunnen we terug naar beneden, op naar nog meer onvergetelijke Starling momenten… .