Sneeuwpanter in de Himalaya: wat een kick!

Op dag drie besloten we een andere strategie toe te passen en actief op zoek te gaan naar sporen. Samen met onze ervaren gids, die aan de basis lag van een documentaire voor National Geographic, trokken we een van de zijvalleien in. Al snel ontstond er enige euforie bij onze sherpa. Vrij verse urinesporen van de afgelopen nacht, ongeveer vier uur oud. We zetten onze tocht verder.

Naarmate we dieper de vallei in trokken vonden we meer en meer sporen. Zowel krabsporen als sprays (afbakening territorium). De hoop begon te groeien, maar het weer sloeg om. Lichte regendruppels. Plots stootte de gids op een verse slaapplaats in het gras. Nog geen half uur oud. Gemotiveerd begonnen we de eindeloze muren rots af te speuren op zoek naar beweging. We waren heel dichtbij. Na anderhalf uur moesten we opgeven want de avond viel. Teleurgesteld dropen we af maar een sprankeltje hoop bleef overeind. Hij was in de buurt.

Een kort intermezzo was na drie geconcentreerde dagen op zijn plaats en na het Rumbak-avontuur keerden we terug naar het Hemis basiskamp. Het moest lukken. Tijdens de ochtendsessie bleven we op onze honger zitten. In de middag zouden we het rustig aan doen om extra geconcentreerd de avond aan te vatten. Geheel onverwacht weerklonken plots kreten door de vallei.

‘SNOWLEOPARD, SNOWLEOPARD, SNOWLEOPARD!’ Lichte paniek ontstond. Waar? De ontdekker was hem in alle tumult verloren. Hij was verdwenen. Onze ervaren gids bleef koelbloedig en positioneerde zich uiterst strategisch. Na tien minuten kwamen de verlossing: een vrouwelijke sneeuwpanter. Een hele warme rilling overviel ons bij die eerste blik recht in haar ogen. Wat een magisch en onvergetelijk moment. Vanaf dan was het puur genieten. Meer dan twee volle uren hebben we deze schitterende kat kunnen observeren. Ongeziene taferelen en herinneringen voor het leven.