27 september 2017

Reisverslag Marokko 2017: ultieme vogelreis

Deelnemer Wim Jans bezorgde ons en zijn reisgenoten een uitgebreid reisverslag van deze prachtige vogelreis naar Marokko. We delen graag de hoogtepunten en bevindingen en nemen je op die manier toch een beetje mee op reis naar de schitterende Maghreb.

Heremietibis te Cap Rhir. © Billy Herman
Alle beelden op onze website zijn eigen werk en gemaakt door onze deelnemers en gidsen. Wat je ziet geeft dus een realistisch beeld van wat jij zelf kan zien, beleven en fotograferen op onze reizen.

Diverse landschappen met prachtige vogels

Tijdens deze reis spotten we vogels in heel wat diverse biotopen en landschappen. Het kustgebied kwam als eerste aan bod, met als hoogtepunten de monding van de Souss rivier, Oued Massa en Tamri. Later keken we vogels in kleinschalig landbouwgebied, in het Atlasgebergte met zijn schitterende variatie in kleuren, in de steenwoestijn en in de zandwoestijn. We hadden van het eerste tot het laatste moment vogels in het vizier en onze gidsen gingen vaak tot het uiterste om te zorgen dat iedereen een vogelsoort goed had gezien. We stonden er soms van versteld hoe ze erin slaagden om de vogels voor onze lenzen te toveren. Ze gebruikten af en toe geluidsopnames om de vogels in het open te lokken en werkten in de schemering met een schijnwerper. Voor die Moorse nachtzwaluw kreeg gids Billy Herman van ons zelfs een welverdiend applaus.

De lokale bevolking op ezeltjes. © Billy Herman

Leerrijke natuur

De reis was op veel momenten erg leerrijk. Zo zaten op een bepaald moment de grote stern en de lachstern broederlijk naast elkaar, zodat we hun kenmerken goed konden vergelijken en duidelijk onderscheiden. We zagen tevens een kleine waterhoen van kortbij in het open. Bij de Atlasgrasmus merkten we duidelijk het kenmerkende vleugelpaneel en de langere staart op, die we konden vergelijken met de westelijke baardgrasmus die er in de buurt rondfladderde. Verder vertelden de gidsen ons interessante feiten over het gedrag van de vogels en over hoe dat samenhangt met het landschap: zo fungeert bijvoorbeeld een kleinschalige biolandbouwgebiedje als magneet voor akkervogels en vlinders en een moeras als cruciale tussenstop voor steltlopers en roofvogels.

Een andere specialiteit is de Atlasgrasmus. In de winter vind je ze wat lager dan op hun normale broedplekken in het hogere gebergte. © Billy Herman

In de watten gelegd

Marokko is een schitterend land. We genoten van de landschappen en de accommodaties. Soms verbaasden we ons over de vriendelijkheid van het personeel. Onze modderschoenen en dito auto’s stonden er de ochtend na onze excursie onverwacht netjes gepoetst bij. In heel wat hotels kennen ze de gidsen van STARLING, waardoor je als gast extra in de watten gelegd wordt. Soms ging het wat minder, zoals toen een van onze terreinwagens de geest gaf. De hoteleigenaar bood spontaan zijn eigen wagen aan om die dag mee te rijden. Uiteindelijk, na een niet mis te verstane telefoon van Billy, werd als bij wonder een nieuwe huurauto bij het hotel afgeleverd. Het was ook genieten om na een intense dag vol vogels kijken moe maar voldaan een heerlijk maal te verorberen. ’s Morgens kregen we dan weer een fantastisch ontbijt. Ook de chauffeurs leverden geduldig en knap werk, net als de lokale gidsen die we in bepaalde gebieden meehadden. Het was goed om te zien dat bepaalde gebieden beschermd worden, zoals de broedplaats van de heremietibis en delen van de hoge Atlas.

De zon gaat onder boven de Sahara. © Billy Herman

Altijd iets te beleven

Onze groep hing heel goed samen. Handig ook dat er enkele fotografen mee waren, zo hebben we alle vogels prachtig op beeld. En ook al beweerde Danny dat uilen geen vogels zijn en dat hij die dus niet zou fotograferen, geloof ik dat zijn beelden van die Afrikaanse velduil, eerst in gevecht met twee grauwe kiekendieven en daarna op een paaltje vlak bij ons, zonder meer schitterend zullen zijn. Dat we vaak onze wagens als ‘rijdende schuilhut’ gebruikten, is niet mijn gebruikelijke manier van vogels kijken (met de fiets), maar het was wel efficiënt. De zandhoenders hadden we te voet bijvoorbeeld nooit van zo dicht kunnen bewonderen. Marc vierde tijdens deze reis zijn duizendste soort (de woestijnoehoe) en Bart gaf op een bepaald moment Billy de titel van ‘Grote Leider’. Ikzelf nam het risico om mijn baard te verliezen, want ik verwedde hem tegenover een waarneming van een witbuikzandhoen.

Afrikaanse velduilen komen kijken tegen het vallen van de avond. © Billy Herman

Persoonlijke toppers

Alle waarnemingen waren van buitengewone kwaliteit. Alleen al daarom zou ik STARLING reizen aanbevelen. Mijn favoriete waarnemingen van de reis: het koppel levaillants spechten in het Atlasgebergte, de honderden bijeneters die plots de hemel vulden (omdat het hotel op de trekroute bleek te liggen), de westelijke rouwtapuit – een van de tien zeldzaamste vogels van Marokko – en de jonge lannervalk in de steenwoestijn, de bijzondere bandgrondlibel, de fragiele Barbarijse klaverpage, het koppeltje Egyptische nachtzwaluwen dat compleet opging in de omgeving,  en natuurlijk de spectaculaire show van de Afrikaanse velduil.

Een overvliegende bijeneter. © Billy Herman