Reisverslag Japan 2018: Winterwonderland

Ver weg van de toeristische hotspots trekken Jeffrey Van Daele en Yves Adams door winters Japan, van de besneeuwde bergen naar de ijzige kusten. Eén missie: een onvergetelijke reis verzorgen, op maat van natuurfotografen en met alle nodige comfort. Machtige kraanvogels, reusachtige zeearenden en zalig badende sneeuwmakaken: niks ontgaat hun vizier. Benieuwd hoe zo’n reis eraan toegaat? Jeffrey laat je proeven met een kleurrijk reisverslag!

Na een rustige rechtstreekse vlucht vanuit Brussel komen we met een twaalfkoppig gezelschap in Tokio aan, waar een bus ons naar het hotel brengt. Onze gids en tolk, Shinji Sato, is er ook. Hij mag aangesproken worden als Sato San, naar goede Japanse traditie.

De Japanse stadscultuur maakt meteen een onvergetelijke indruk. We kijken de ogen uit: enorme lunaparken als opvangcentra voor kinderen van shoppende ouders, perfect nagemaakte plastic maaltijden als menukaart in het etalageraam van restaurants, bloemen en planten om uit een ballenbak te grijpen… Niks is hier te gek. De mensen zijn enorm vriendelijk en blijven buigen en knikken. Wij zijn vriendelijk op onze beurt, met tot gevolg dat beide partijen een tijdlang met de hoofden naar elkaar staan te knikken en we ons na een tijdje op een metal optreden wanen.

Maar we zijn hier niet voor de stad. De unieke schoonheid van de Japanse natuur op de gevoelige plaat vastleggen, dat is ons doel! De volgende dag worden we dan ook al meteen met een privébus naar Jigokudani National Park gebracht, in de volksmond beter gekend als ‘Monkey Park’. De schattige sneeuwmakaken die zich – meestal met gesloten ogen – aan de warmte van de Hot Springs te goed doen: het is een tafereel dat tijdens deze trip niet mag ontbreken!

JIGOKUDANI NATIONAL PARK

Na een traditionele lunch die bestaat uit een tiental verschillende schaaltjes met groenten, vis en vlees, brengen we de namiddag bij de apen door. Zo krijgt iedereen al een idee van wat er de komende dagen op de planning staat. Je leest het goed: de komende dagen, want bij elke locatie voorzien we voldoende tijd om het beeld geleidelijk te ‘componeren’ en telkens naar een hoger niveau te tillen. De eerste middag is dan ook vooral een kennismaking voor de deelnemers. Hoe meer tijd ze bij de apen doorbrengen, hoe groter de inspiratie wordt om dat ene, perfecte beeld te vinden.

Om die inspiratie aan te wakkeren tonen we ’s avonds na het eten enkele voorbeeldfoto’s. We bespreken composities en geven feedback op beelden van de deelnemers. Het resultaat ziet er al goed uit, en wordt de komende dagen geperfectioneerd. Tijdens die dagen experimenteren we met natuurlijk en artificieel tegenlicht om tot unieke resultaten te komen. Voor dat laatste gebruiken we externe (losse) flitsers, die wij als gidsen met plezier voor de reizigers bedienen. Eén avond geven we ook een demo over het gebruik van Lightroom en de mogelijkheden van fotoverwerking.

Bij elke locatie voorzien we voldoende tijd om het beeld geleidelijk te ‘componeren’ en telkens naar een hoger niveau te tillen.

We slapen in een traditionele Ryokan, een hotel/restaurant naar Japanse traditie. Dat betekent dat je met verschillende slofjes de verschillende kamers mag betreden: slofjes voor de gemeenschappelijke ruimte, slofjes voor het toilet… Maar o wee als je met slofjes je slaapkamer ingaat! Het zorgt voor de nodige hilariteit, vooral als je er, na het baden, ook nog een Kimono op combineert.

Voldaan van onze tijd bij de apen en met duizenden foto’s op onze geheugenkaartjes, nemen we de bus naar Tokyo en springen op een binnenlandse vlucht richting Hokkaido, een eiland ten noorden van Japan.

PRACHTVOGELS VAN KUSSHARO EN AKAN

Onze eerste bestemming op Hokkaido is Kussharo, bekend bij wildlife fotografen omwille van de wilde zwanen die je van heel dichtbij kan fotograferen. De zwanen blijven dicht bij de oevers waar warm bronwater voorkomt dat het meer bevriest. En hebben we toch wel ‘geluk’ zeker, want net achter het hotel is er zo’n verzamelplaats van wilde zwanen!

We beginnen ruim voor zonsopgang, de thermometer vertikt het om boven -15 graden te stijgen. Dat is koud, zéér koud, maar dat vergeet je zodra je bij het meer komt. De zwanen liggen roerloos te slapen, bedekt met rijm. Aan de horizon achter de bergen maakt het blauwe uur plaats voor de warme gloed van de opkomende zon. Af en toe belemmert de stoomnevel van de hot spring ons zicht op het spierwitte landschap… Wat een sfeer! Ook hier brengen we twee ochtenden door om in alle rust composities en technieken uit te proberen. We leren onze deelnemers ook ‘de schriktechniek’, een manier om je camera van de vrieskou in een warme kamer te brengen zonder dat condens het toestel aantast.

Zolang er licht is, blijven we buiten. We bezoeken Akan, waar tot eind februari vis wordt gevoederd aan de vogels. Hier vinden we tientallen enthousiaste fotografen, en je begrijpt al vlug waarom. Honderden kraanvogels maken na een tijd plaats voor vele Stellers – en Europese zeearenden, die ook een visje willen meepikken. Acrobatische tuimelingen en agressieve interacties zijn het gevolg. Je hoort enkel nog de ratelende fototoestellen. De meeste fotografen zijn zo enthousiast, dat ze de vossen op het ijs niet eens opmerken. Na het voederen verdwijnen de mensen als sneeuw voor de zon: blijkbaar weten ze niet dat er wat verder een leuke spot is waar je de vlucht van de kraanvogels kan fotograferen. Hoe minder zielen, hoe meer vreugde voor ons!

Honderden kraanvogels maken plaats voor vele Stellers – en Europese zeearenden, die ook een visje willen meepikken. Acrobatische tuimelingen en agressieve interacties zijn het gevolg.

Kussharo is onvergetelijk, niet enkel omwille van de unieke beelden van de prachtige, grote vogels maar ook om de sfeer in de Ryokan. De uitbater van het hotel – eeuwig in pyjama en meestal snurkend in de zetel – ontpopt zich de laatste avond plots tot een topentertainer. Hij heeft de gemeenschappelijke ruimte ingericht tot concertzaal! Tot onze verrassing treedt zijn muziekband blijkbaar wereldwijd op. De show is navenant: lichteffecten en vliegende houten kraanvogels, tot zeepbellen toe. We genieten er met volle teugen van!

HET PAKIJS VAN RAUSU

Van Kussharo gaat het richting Rausu, maar niet zonder eerst op zoek te gaan naar Sikaherten en vosjes in de sneeuw. We slagen erin om beiden mooi in beeld te brengen, tot grote vreugde van veel deelnemers, die deze beelden op hun bucketlist hadden staan.

Rausu, een rustig havenstadje, is de laatste jaren volledig door fotografen ingepalmd omwille van de vele zeearenden. Je kan ze de koolmezen van Hokkaido noemen, zo veel zitten er! We brengen hier prachtige momenten op zee door. Het pakijs is nog niet in de haven aangekomen en bevindt zich noordelijker, op twee uur varen. Terwijl alle andere boten, gevuld met 50 toeristen, in de haven blijven, geven wij onze schipper de opdracht om ons naar het pakijs te brengen. Zo kan onze groep als enige het pakijs aanschouwen en er de arenden fotograferen. Door een eigen boot te huren, bepalen we zelf wat we doen en hoeven we de boot niet met tientallen andere passagiers te delen. De moeite waard! We bezoeken het gebied tweemaal, zodat er genoeg tijd is om van groothoek naar telelens over te schakelen.

Terwijl alle andere boten in de haven blijven, geven wij onze schipper de opdracht om ons naar het pakijs te brengen. Zo kan onze groep als enige het pakijs en de arenden fotograferen.

Rausu is niet enkel gekend om de arenden, maar ook om de schuilhut waar je de Blakistons visuil kan fotograferen, een van de weinige plaatsen ter wereld. Voor deze soort moet je wel geluk hebben, je krijgt hem niet altijd te zien. Dat geluk hebben we: ons doelwit komt elke avond meerdere keren voor de lens.

DE KRAANVOGELS VAN TSURUI

Wie Japan zegt, zegt kraanvogels. De laatste drie dagen van de trip staan ze exclusief op het fotografisch menu. We zijn tenslotte begin maart, dé periode van de balts en de dans! Die verleidingstechnieken zijn zo prachtig, dat je de camera ook even aan de kant moet leggen om ervan te genieten. Maar niet te lang natuurlijk!

We bevriezen de actie van de balts en werken met wit op wit, soms ook met wat beweging en abstracties. Inspiratie troef! 

De ochtenden op de Otowa-Bashi brug vergeet niemand. Elke ochtend plaatsen we er ons statief al om 4u15 en warmen ons hierna op in de auto met een warme kop koffie. Tegen 5u klikken we ons toestel op het statief. Dat het soms -20 graden is, vergeet je algauw bij het horen van de geluiden van de kraanvogels die ontwaken in de nevelbanken. Duizenden foto’s maken we door de mistbanken, die telkens van vorm veranderen en andere aspecten van de vogels laten zien. Alles mooi in verhouding met de berijmde bomen op de oever … Reken daar de warme zonneharpen van de opkomende zon bij en je denkt alleen maar: wanneer komen we terug?!