10 jaar STARLING: zo was de maand september

Vogelparadijs

In het oosten van Hongarije ontmoet de grote Hongaarse vlakte de voetheuvels van de Karpaten. Hier ligt een oud landschap van steppen, rivieren en moerassen. Rivieren met hun begeleidende bossen zoeken zich een weg door het open landschap zoals uitgerekte, kromme vingers. De streek straalt rust en kalmte uit, iets wat de dag van vandaag zeldzaam is geworden in Europa. Daarom is het ook een streek vol natuurlijk leven én één van Europa’s beste vogelparadijzen. Dit is het machtige Hortobagy, Europa’s meest westelijk gebied van uitgestrekte natuurlijke steppen. Een topbestemming voor vogelkijkers en natuurliefhebbers. Sinds 1973 is een belangrijk deel van de natuurlijke steppen beschermd als nationaal park.

We vroegen gids Jan naar zijn hoogtepunt van de STARLING-reis naar Hongarije:

Ongetwijfeld de daguitstap naar het 2000ha grote vijvergebied Hortobagy Halesto in het nationaal park van Hortobagy, gelegen ten westen van het steppedorpje Hortobagy. Het grootschalige vijvergebied is ontstaan tijdens de Eerste Wereldoorlog door de noeste arbeid van Italiaanse krijgsgevangenen die een deel van de economisch waardeloze natte steppe omzetten in één van de grootste vijvercomplexen ter wereld voor de karperkweek. Dit resulteerde in een wetland waar we acht verschillende reigersoorten konden observeren tijdens onze wandeling naar de meest noordelijke van de tien grote vijvers. Vanop verschillende uitkijktorens en vogelkijkwanden konden we ten volle genieten van de weelderige vogelwereld, op de grote waterpartijen en de enorme rietvelden die de vijvers omgeven. Naast honderden ralreigers, woudapen, roerdompen, grote- en kleine zilverreigers, dwergaalscholvers en witwangsternen, stalen ook baardmannetjes de show. Aan de verste kijkhut kwamen ze tot vlakbij de kijkgaten op rietstengels zitten, een onvergetelijke ervaring.

Het werd alleen maar beter:

In de loop van de namiddag kwamen grote groepen, luid roepende, kraanvogels rusten op de grote waterplas voor de enorme kijktoren  en ze zorgden voor een ongelooflijk spektakel. Daarna lieten we ons terugvoeren naar de ingang van dit prachtige gebied door een klein toeristentreintje, dat vroeger gebruikt werd voor het vistransport.

Easy birding

In de schitterende nationale parken die Litouwen rijk is, zagen we talloze vogelsoorten en unieke landschappen: van oneindige bossen tot duinen, hooilanden, meren en moerassen. Reisgids Jan vertelt hoe onder de indruk hij was van West-Litouwen en meer bepaald het Nemunas Delta Regional Park. Deze delta telt meer dan 170 soorten broedvogels, met onder andere de volgende pareltjes: waterrietzanger, poelsnip, bastaardarend en citroenkwikstaart.

Tijdens ons verblijf in West-Litouwen bezoeken we de oostkant van de Koerse lagune, de landtong met het plaatsje Venté, gelegen in de Neumas Delta, de grootste rivier van Litouwen. Hier bezoeken we het Ventès Ragas ornitologisch station. Gesticht in 1929, zijn hier tot op heden meer dan 3 miljoen vogels geringd. Naast kleinere vanginstallaties vinden we hier de grootste Helgoland trap (vanginstallatie) ter wereld gebouwd in 1978. Een Helgoland trap is een grote trechtervormige vanginstallatie met een 20m hoge open ingang, vogels in de vanginstallatie worden verder in de steeds nauwere trechter gedreven en komen ten slotte terecht in de vangstruimte. We zijn getuige van een ringdemonstratie, op dit ogenblik zijn het veelal pimpelmezen. Dit jaar is de najaarstrek redelijk laat op gang gekomen. Het was een hele belevenis de actieve zangvogeltrek en het functioneren van de gigantische Helgoland trap te beleven.

Op zoek naar de notenkraker en oehoe in de Hoge Venen

Onze Ardennen worden onderschat. Zowel op het vlak van natuurrijkdom als van beleving heeft deze regio ongelooflijk veel te bieden. Een kleine vogelreis naar de Hoge Venen is nochtans heel waardevol, zeker onder begeleiding van een ervaren en professionele gids. Tijdens deze periode van het jaar bereiden de vogels zich voor op de winter. Reisgids Tom weet maar al te goed wat de Oostkantons te bieden hebben. Hij licht graag een tipje van de sluier:

Na een geslaagde wandeling in een prachtige vallei, stond de telescoop gericht op een broedende oehoe. De majestueuze vogel zat hoog in de bomen en we konden hem perfect van een afstand bewonderen zonder hem te storen. Alsof dat niet indrukwekkend genoeg was, werden we onderweg terug naar het hotel nog getrakteerd op een rondvliegende raaf, die we nog even mooi konden bekijken. Het voelde alsof de natuur ons een privéshow gaf, en met een voldaan gevoel keerden we terug naar het hotel.

Oog in oog met zeldzame katachtigen

Weinig natuurreizigers wagen zich aan Mongolië in de herfst. Het woord ‘stilte’ krijgt tijdens deze natuurreis een nieuwe betekenis. Je hoort alleen het geruis van de wind en de overtrekkende vogels, terwijl je vol spanning zoekt naar enkele unieke zoogdieren die in de massieve bergen en eindeloze steppes van Centraal-Azië thuis zijn. Reisgids Karl Van Ginderdeuren nam zeven enthousiaste deelnemers mee op sleeptouw naar Mongolië om er de sneeuwluipaard en de pallaskat te zoeken en er tegelijkertijd de magie van de herfstvogeltrek te beleven. Daar stopt het niet, want er is nog meer te zien op de steppes. Karl licht verder toe:

In het Hustai National Park zien we de przewalskipaarden grazen (takhi in het Mongools en nog het enige wilde paard ter wereld) en enkele Siberische marmotten opduiken. Aangezien we midden in de hertenbronst zitten, hebben we trouwens het geluk om getuige te zijn van de machtige, luid burlende Kaukasusherten. Altijd indrukwekkend zo’n oerdegelijke roep van de natuur.

Allemaal goed en wel, maar twee mysterieuze katachtigen spotten, is een ander paar mouwen. Karl beschrijft hieronder hoe STARLING dit aanpakt.

In de oostelijke steppes ontmoeten we Ogi, onze plaatselijke gids en absolute kenner van de pallaskat. Hij kent het gedrag, het leefgebied en de gewoonten van deze kat als geen ander. We spreken af dat we telkens tegen zonsondergang en -opgang op zoek gaan naar deze katachtige en de rest van de dag vogels kijken. September is immers de uitgelezen migratiemaand voor veel Siberische zangvogels.

We kunnen dit alleen maar beamen want we zijn getuige van een indrukwekkende migratie. We zien onder andere de pallasboszanger, de taigavliegenvanger en een kanjer voor ornithologen: de roodkeelnachtegaal, waarvan we er zelfs tientallen kunnen spotten.

Dat steppedieren zich nergens kunnen verstoppen en dus volledig moeten vertrouwen op hun camouflage, wordt keurig door de oehoe geïllustreerd. Karl en zijn groep worden extra gewaarschuwd voor de pallaskat. Het belooft een moeilijke waarneming te worden…

Maar moeilijk kan ook… en alsof eentje niet genoeg is, lukt het ons om maar liefst veertien (!) verschillende pallaskatten waar te nemen. Omdat ze leven op de eindeloze steppen, kunnen ze bij gevaar niet zomaar op de vlucht slaan. Daarom drukken ze zich dicht tegen het gras aan, zodat ze bijna onzichtbaar worden. Eens je ze in het vizier hebt, kan je vanop twee meter afstand topbeelden maken. Euforie alom!

In het westen van Mongolië speuren we naar de sneeuwluipaard en hebben we een grote kans om Mongoolse saiga, een antilope van deze steppe, waar te nemen. Beide soorten zijn geen sinecure om te vinden, maar op deze reis maak je een reële kans om beiden te zien. En wie STARLING een beetje kent, weet wat reëel bij ons betekent. Een behoorlijke aanrader, dus!

Als plots een superluide schreeuw van opgetogenheid door de bergen galmt, weten we dat dit maar één ding kan betekenen. Door de walkietalkies horen we dat er niet één maar drie sneeuwluipaarden gevonden zijn!

De stress slaat toe bij ieder van ons want we willen ze ook zien natuurlijk. De meest ervaren herder in ons team geeft ons de tip om in de schaduwrijke delen te zoeken. Ineens kijken we vol adrenaline naar een vrouwelijk sneeuwluipaard met twee welpen die we tien uur lang kunnen volgen. Daar moeten we even van bekomen. Zelfs superlatieven kunnen onvoldoende beschrijven hoe we dit hebben beleefd!

Als we Karl vragen naar een onvergetelijk moment in Mongolië, moet hij geen twee keer nadenken:

We beleefden een onvergetelijk moment toen we ons allereerste sneeuwluipaard ontdekten. Het dier had een kalf aangevallen en lag nu rustig te slapen langs zijn prooi. Wat deze observatie nog indrukwekkender maakte, was de moed van de moederkoe die, ondanks haar verlies, vastberaden haar dode kalf verdedigde. Ze probeerde haar grootste vijand weg te jagen, een ongelooflijk tafereel van kracht en instinct. Dankzij een cameraval konden we dit magische en zeldzame moment vastleggen in een reeks indrukwekkende foto’s.

Beleef zelf het puurste van Mongolië door je in te schrijven voor onze volgende groepsreis.

Ongunstige weergoden en race tegen de klok

Ook reisgids Mark Kaptein zakt graag af naar het ongerepte Mongolië. Hij beschrijft enthousiast de bijna mythische ‘jacht’ op twee sneeuwluipaarden tijdens de natuurreis die hij in september 2023 begeleidde:

Het westen van Mongolië is ruig, met bergen zover het oog reikt. De absolute doelsoort hier is uiteraard de sneeuwluipaard. Onze spotters, locals te paard, zijn onze ogen in het veld. Ze zijn uitmuntend in wat ze doen. Zo’n uurtje voor zonsondergang wordt de rust ineens verstoord. Er klinkt een panische schreeuw door de radio: een van de lokale trackers heeft twee sneeuwluipaarden gevonden!  Het begint stilaan te schemeren dus wordt het een race tegen de klok om op tijd te zijn. Een van de ruiters komt te paard aangesneld en stuurt de jeeps in de juiste richting. Na een half uur racen door de vallei, bereiken we een uitkijkpunt. We richten onze telescopen op de berghelling in de zon, maar de grote afstand maakt het moeilijk om het individu te spotten. We besluiten dichterbij te rijden en zien onderweg nog black-tailed gazelles de weg oversteken. Precies wanneer we bij de locatie komen vanwaar we de sneeuwluipaarden beter kunnen zien, steekt er een storm op. Boven ons barst de hel los. Een enorme onweersbui met regen en hagel overvalt ons. We vinden nog een van de katten terug, maar het dier verdwijnt meteen weer achter een rots. En daarmee is deze sighting helaas afgelopen.  De meeste deelnemers krijgen de sneeuwluipaard helaas niet te zien. De adrenaline giert door ons lijf.

Behalve veel frustratie en adrenaline levert deze race naar de sneeuwluipaarden voor de meeste deelnemers niks op. Dit hoort natuurlijk bij wildlife watching en achteraf kijken alle deelnemers hierop terug als een mooi avontuur, maar op het moment zelf was het wel erg spannend. Gelukkig hadden ze de volgende dag meer geluk:

De laatste dag heeft het flink gesneeuwd en hangt er een dikke mist in de vallei waar de avond daarvoor het vrouwtje met de subadults gezien werd. Vol goede moed trekken we weer omhoog de bergen in. Daar is veel leven vandaag: argali’s grazen op de helling en Altai ibexen lijken in grotere getale dan de vorige dagen aanwezig te zijn. Het is koud en bewolkt, ideaal weer voor sneeuwluipaarden om gedurende de dag actief te zijn.

En ja! Rond 10 uur komt al het verlossende geschreeuw door de radio: onze lokale gids Ogi heeft een sneeuwluipaard gespot! Ook al is het dier vrij veraf, het laat zich meer dan vijf minuten lang bewonderen terwijl het tegen een open bergwand naar boven klimt. Eenmaal boven op de berg blijft de sneeuwluipaard nog even op de top staan, om dan te verdwijnen aan de andere kant van de richel. Emoties en blijdschap vullen de groep.

Lees het volledige reisverslag van Mark in deze blog.

Wild Italië

Elk jaar in september trekt een groep STARLING-reizigers naar de Abruzzen in Italië. Deze desolate bergketen vormt een minder bekende bestemming voor natuurreizen, maar je krijgt er vaak op verbluffende wijze wolven en andere wilde zoogdieren te zien. Wolven zien is het hoofddoel voor deze trip, maar ook de marsicanbeer (een ondersoort van de Europese bruine beer), stekelvarkens, wilde kat en Appenijnse gems staan hoog op het lijstje. Natuurgids Mark Kaptein blikt terug op een fenomenale week vol wolven in Abruzzo:

De eerste ochtend in Abruzzo gaan we direct vroeg op pad, aangezien wolven voornamelijk ‘s nachts en ‘s ochtends vroeg actief zijn in deze regio. Wanneer ik na een klein uurtje rijden een edelhert en haar kalf de berg af zie rennen, verwacht ik dat er een roofdier in de buurt is. En ja hoor: na een snelle scan zien we een grote mannetjeswolf op de bergkam.

We volgen een bergweggetje door de vallei tot we ons achter de bergkam bevinden waar we de mannetjeswolf zagen. In een paar open velden, in een stukje naaldbos en bij een paar koeien naast een permanente waterbron vinden we enorm veel wolvensporen. Blijkbaar waren hier de voorbije dagen pups gezien. In combinatie met de richting waar het volwassen mannetje deze ochtend heen liep, realiseren we ons dat we een rendez-vouz site hebben gevonden. Dit is een plek waar wolven hun pups achterlaten wanneer ze gaan jagen of markeren. De pups verblijven over het algemeen zo’n drie weken in een hol, daarna brengen ze de maanden waarin ze opgroeien op zulke ontmoetingsplaatsen door.

Deze rendez-vous site zal nog lang in het geheugen van de deelnemers gegrift staan:

Net voor het donker indaalt, horen we zacht gehuil … Maar is dit een wolvenpup, of onze verbeelding? Nog geen minuut later duikt de grote mannetjeswolf op, naast ons in een veld. Ook hij begint te huilen. Wat volgt is niet minder dan magisch. Overal om ons heen beginnen wolven te huilen. Ze maken zich klaar voor sociale interactie, en de volwassen dieren bereiden zich voor op de nachtelijke jacht. Uiteindelijk laten acht pups en twee volwassen wolven zich vanavond zien, maar de roedel bestaat uit negen pups en zeker vier volwassen wolven.

Vanaf die avond keren Mark en zijn groep elke ochtend terug naar de wolvenplek om te genieten van de wolvenpups.

We observeren hun sociaal gedrag, het huilen, spelen, hun interactie met de volwassen dieren en leren enorm veel over wolven in het wild. Omdat rendez-vouz plekken erg gevoelig zijn voor verstoring, houden we altijd voldoende afstand. Zo’n intieme plaats binnen het wolventerritorium hoor je als natuurliefhebber te respecteren. Dat maakte het niet altijd makkelijk om de wolven op foto’s vast te leggen, maar de úren aan observaties en beleving maken dit meer dan goed!

Meer lezen? Check dan zeker het reisverslag van de natuurreis op onze blogpagina! Of schrijf je meteen in voor onze volgende groepsreis en spot de wolven met je eigen ogen.

Walvissen en grizzly’s gespot

Een natuurreis naar Canada, dat betekent: bevers en zalmen à volonté, maar met een tikkeltje geluk ook zwarte beren, edelherten en zelfs bultruggen. In de maand september reisden verschillende STARLING-groepen van Vancouver Island, via Telegraph Cove en Paradise Meadows, tot Tofino. De deelnemers lieten zich onderdompelen in de pracht van dit natuurparadijs door natuurgids en bioloog Iwan Lewylle, die al jaren in Canada woont. Ook Iwan blijft zich keer op keer verwonderen:

De derde dag van onze natuurreis ontpopt zich tot een topdag. Ik herinner me een eerste letterlijk ‘wilde’ lunch, waarbij de salamischijfjes bijna van onze bagels afwaaien, gevolgd door een heus festijn om de geboorte van de 38e kleinzoon van medereiziger Joseph te vieren. Niet veel later worden we bij Botanical Beach verrast door een zwarte beer. We spotten, nét voor het donker wordt, ook nog edelherten.

De dagen die daarop volgden, brachten ze vooral op het water door:

We laten ons beroeren door immense vergezichten, wildlife alom, natuurlijke pracht en rijke variatie in flora en fauna. We zien grizzly’s, dolfijnen, boerende zeeleeuwen, bultruggen en zelfs een dwergvinvis. Maar ook beringmeeuwen en rhinoceros auklets in winterkleed.

Deelnemer Johan is laaiend enthousiast over zijn trip naar Vancouver Island:

Wat ik nooit zal vergeten? Zonder twijfel de feeding frenzy van tien bultruggen, honderd witflankdolfijnen en meeuwen midden in de Grote Oceaan terwijl de opkomende zon zich een weg probeerde te banen door slierten van nevel – w a u w!

Meer lezen? Check dan zeker Iwan’s blog om een impressie te krijgen van onze natuurreis naar Vancouver Island!
Neem ook een kijkje op onze website om op de hoogte te blijven van onze volgende reizen naar Canada.

Een onverwachte gast steelt de show

Een paar jaar geleden waren we in september op groepsreis in Tarifa, een prachtige plek in Zuid-Spanje waar de Straat van Gibraltar de Atlantische Oceaan ontmoet. Eén van onze vaste activiteiten daar is het maken van een boottocht om zeezoogdieren te spotten. We maken kans op dolfijnen, grienden en, met een beetje geluk, orka’s of zelfs een walvis. Reisgids Johan Debuck moet hardop lachen als we hem vragen zijn favoriete herinnering te delen:

Het was een zonnige dag en we stapten aan boord met een gezelschap van zo’n vijftig personen. Het was een kleurrijke mix van nationaliteiten: Duits, Engels, Frans, Spaans – iedereen vol spanning uitkijkend naar het eerste teken van zeeleven. Wij, de zes Starlingers, waren natuurlijk ook enthousiast over de zeezoogdieren, maar we hadden nog een andere missie: vogels spotten.

Tijdens de tocht stond ik op het dek, geconcentreerd turend naar de horizon, toen ik ineens iets opmerkte. Zo’n honderd meter achter de boot vloog een klein vogeltje laag over het water. Het was een Wilsons stormvogeltje, een ontzettend zeldzame waarneming! Voor mij was het pas de tweede keer dat ik dit bijzondere vogeltje zag. Voor wie het niet kent: een Wilsons stormvogeltje is een stuk kleiner dan je zou verwachten, ongeveer zo groot als een boerenzwaluw, en het scheert vlak boven de golven. Het is ongelooflijk lastig om te zien, dus ik wist meteen dat dit een bijzonder moment was.

Zonder na te denken schreeuwde ik luid: “Wilsons stormvogeltje!” – in de hoop dat mijn mede-vogelaars aan boord het ook zouden zien. Maar, wat gebeurde er? Tot mijn verbazing dachten de andere passagiers dat ik een groot zeezoogdier had gespot. Binnen no-time stormde de halve boot mijn kant op, iedereen vol verwachting om een orka of walvis te zien. Mensen drongen en duwden om een glimp op te vangen van wat ik had gezien. Terwijl ik probeerde uit te leggen dat het om een klein vogeltje ging, kon ik in de drukte niet eens op de Engelse naam komen. Dus daar stond ik maar, te wijzen en te roepen: “Little bird! It’s a little bird!”

De crew kwam er zelfs bij om te kijken wat er aan de hand was. Toen ik uiteindelijk, half overboord gedrukt, kon duidelijk maken dat het een klein vogeltje was, reageerde de menigte minder enthousiast. “Oh, it’s only a bird,” zeiden ze teleurgesteld, waarna iedereen weer langzaam terug naar hun plek slenterde.

Wij, de Starlingers, moesten er natuurlijk hard om lachen. Want hoewel de meeste passagiers voor de grote zeezoogdieren aan boord waren, hadden wij toch maar mooi een Wilsons stormvogeltje gespot – een moment dat voor ons de dag helemaal maakte!

Deelnemer Danny moet er ook nog steeds om lachen. Hij vond deze reis naar Tarifa geweldig om nieuwe vogelsoorten te spotten:

Dankzij onze gids Johan hebben we zo veel vogels gezien! Om er enkele op te noemen: graszanger, stormvogeltje, kuhls en vale pijlstormvogel, heremietibis, Spaanse keizerarend, Iberische kwikstaart en ga zo maar verder. Daarnaast hebben we een huisgierzwaluw en Sint-Helenafazantje heel mooi kunnen waarnemen.

Benieuwd naar welke reizen we aanbieden in Spanje? Snuister dan gerust eens rond op onze website.

De ultieme droom van elke ornitholoog

Batumi is intussen wereldberoemd onder vogelkijkers. De ongeziene rijkdom en diversiteit van de vogeltrek is er alomtegenwoordig. De STARLING natuurreis naar Georgië in september staat in het teken van de najaarstrek en past zich aan weersveranderingen aan. We vergapen ons aan stromen roofvogels die afhankelijk zijn van mooi weer én zangvogels die floreren bij slecht weer. ’s Avonds krijg je aan de hand van enkele boeiende lezingen de theorie om de roof- en zangvogels de volgende dag makkelijker te herkennen. Omdat de vogeltrek zo massaal en ongezien is, kan je rekenen op talrijke waarnemingen. Denk aan duizenden exemplaren van schreeuwarenden en bastaardarend, steppearend, een late Aziatische wespendieven, meutes zwarte wouwen, een mix van dwergarend, slangenarend, … en natuurlijk de majestueuze keizerarend. Roodpootvalken en kleine torenvalken behoren ook tot de mogelijkheden en sporadisch komen groepen kraanvogels en zwarte ooievaars langs.

Gids Bastiaan De Ketelaere kent het reilen en zeilen van de vogeltrek in en rond Batumi. Volgens hem is Georgië een ongeëvenaard en onvoorstelbaar land.

Georgië is een van de top vijf plaatsen in de wereld om de roofvogeltrek te ervaren. In het najaar vliegen hier meer dan een miljoen roofvogels over. Op piekdagen spot je zo’n 90 000 tot wel 150 000 roofvogels, de hemel kleurt dan volledig donker.

Reisgids Johannes Jansen stemt daarmee in:

We proberen tijdens deze reis altijd minstens één indrukwekkende roofvogeltrekdag mee te maken. Kiekendieven trekken soms van bij het eerste licht in grote aantallen over. Het is onbeschrijflijk om dit van boven op de heuvel te beleven. Later op de dag volgen dan vast nog een paar duizend wespendieven. Zo’n zuil van thermiekende roofvogels vergeet je nooit!

Bastiaan deelt zijn een van zijn mooiste ervaringen en opmerkelijke observaties:

Vorig jaar hadden we zo’n typische gure, regenachtige dag waarop je het liefst binnen blijft. En dat deden we dan ook, lekker in het gasthuis. Maar de roofvogels dachten daar anders over. Ze waren al begonnen met hun migratie en konden door het slechte weer niet langer wachten. Doordat ze lager moesten vliegen, zagen we ze op slechts 20 à 30 meter hoogte, op ooghoogte! Het was puur genieten. Een onverwacht topmoment dat we niet snel zullen vergeten. Een andere onvergetelijke waarneming vorig jaar was die van een groene bijeneter. Dat is echt een zeldzame en bijzondere vogel, een ware traktatie voor elke vogelliefhebber. En dan, voor de echte bird nerds onder ons, een donkere kleurvorm van de grauwe kiekendief. Die is extreem zeldzaam in Batumi en komt vooral voor in Spanje en Portugal. Dat zijn van die unieke waarnemingen die je als vogelaar voor altijd bijblijven!

Ook voor deelneemster Marie zal dat specifiek moment nog lang in haar hoofd ronddwalen:

Toen de trek, na enkele regendagen, terug op gang kwam, kwamen ook de roofvogels weer in beweging. Vanop het terras van ons guesthouse konden we de vogels quasi vanop ooghoogte bewonderen. Ze kwamen verrassend dichtbij. Een absoluut kippenvelmoment!

Het gasthuis waar we slapen, maakt trouwens echt deze vogelreis. De lokale familie heeft een ontzettend warm hart en gaat tot het uiterste om ons in de watten te leggen. Billy vernoemt dan ook spontaan het guesthouse als onmisbaar element voor een onvergetelijke Georgië-reis:

Het verblijf bij de familie Murman is echt fantastisch. Bijna al onze reizigers zijn daar langsgegaan, en dragen deze gastvrije familie zonder twijfel in hun hart. We verblijven in hun lokale guesthouse, dat ooit een eenvoudige, primitieve woning was. Door de jaren heen is het echter getransformeerd naar een zeer comfortabel verblijf, mede dankzij de inkomsten die wij hen hebben gebracht door er met meerdere groepen te verblijven. Het voelt goed om te zien hoe we niet alleen genieten van de prachtige natuur, maar ook de lokale economie kunnen ondersteunen en een verschil maken voor de mensen die ons met open armen ontvangen.

Reisgids Bastiaan is het hier volledig mee eens:

De avonden bij de familie Murman zijn altijd bijzonder, en de gastvrijheid van deze mensen maakt elke reis onvergetelijk. Een perfecte illustratie hiervan zijn de avonden waarop we Tsjatsja drinken, de lokale sterke drank die de huisbaas zelf brouwt. Vooral op de laatste avond wordt het altijd extra gezellig. Dit jaar was er zelfs iemand jarig, en het gezin had speciaal een verjaardagstaart geregeld. Ze kwamen zingen en zorgden meteen voor een warme, feestelijke sfeer. Vanaf de eerste avond voel je je welkom, en dat zet de toon voor de rest van de reis. De gastvrijheid van de familie Murman maakt dat iedereen zich meteen thuis voelt en creëert herinneringen die lang blijven hangen.

Ook Billy herinnert zich een moment dat hem levenslang zal bijblijven:

Een van de grootste kickmomenten die ik ooit in de natuur heb meegemaakt, was in Georgië. We waren met de groep onderweg in de bus toen plots iemand een dier zag oversteken. Terwijl de rest van de groep in de bus bleef zitten, besloot ik uit te stappen en het dier te volgen. Ik ging het gras in en op een gegeven moment gebeurde het ongelooflijke: het dier kwam recht op mij af. Op slechts twee meter afstand stak het zijn kop boven het gras uit. Ik was compleet van de kaart, gooide mijn verrekijker op de grond en begon letterlijk van opwinding te rollen. Het bleek een gevlekte bunzing te zijn, een klein roofdiertje dat zich onder een steen verscholen had. Iedereen in de groep heeft hem perfect kunnen zien. Het was een ervaring die ik nooit meer zal vergeten!

Volgens Bastiaan is de groepsreis naar Georgië de ideale vakantie om gelijkgezinden te leren kennen. Waarom? Dat lees je hier:

Tijdens een van onze reizen werden we getrakteerd op een échte stortbui. Je kent het wel: zo’n regenval waarvan je na twee seconden al doorweekt bent, met letterlijk een liter water in elke schoen. We stonden in een botanische tuin onder een hoog bananenblad, schuilend voor de regen die onophoudelijk neerkletterde. Op dat moment is het vooral vloeken en lachen met onze eigen miserie. Alles voor die ene vogelsoort – een boomklever (Turkse boomklever om precies te zijn) die ergens in de tuin zat. We zagen hem uiteindelijk wel, maar de waarneming was niet bepaald geweldig. Achteraf konden we er gelukkig om lachen. Het zijn precies die momenten die de beste herinneringen opleveren. Wat deze reis ook zo bijzonder maakt, is de groepsdynamiek. Het maakt niet uit of je jong of oud bent, man of vrouw, veel of weinig vogelkennis hebt. Iedereen groeit naar elkaar toe. Na zo’n week samen, waarin je alles deelt – eten, onderdak, unieke waarnemingen en liters water in je schoenen – ontstaat er een hechte band. Zelfs lang na de reis blijft het WhatsApp-groepje actief, en dat zegt veel over de bijzondere sfeer die tijdens zo’n avontuur ontstaat.

Lees meer over de spectaculaire trek, uitmuntende waarnemingen en impressionante cijfers in het reisverslag van Pierre Van Heuverswyn. Zin om deze roofvogeltrek zelf mee te maken? Schrijf je dan in voor onze volgende groepsreis naar Georgië.

Dank jullie wel voor het vertrouwen in STARLING de afgelopen 10 jaren. Zonder onze collega’s, gidsen en reislustige deelnemers zouden we nu niet zo fier kunnen terugblikken op de voorbije jaren!

Genoten van deze recap? Stay tuned, want we publiceren op het einde van elke maand een nieuwe blog vol onvergetelijke momenten. We zouden het heel leuk vinden om hiervoor input te krijgen van jullie. Deel anekdotes of herinneringen op social media met de hashtag #10jaarstarling of stuur ons een mailtje met jouw leukste aandenken aan een of meerdere STARLING-reizen. Op het einde van het jaar kiezen we één uitverkorene die een reischeque van €1000 wint!