04 september 2018

Zo was Spitsbergen 2018

Dit wordt geen doorsnee reisverslag. Het is soms nauwelijks in woorden te vatten hoe een reis of de unieke sfeer is geweest. Maar dan geeft één van de deelnemers een afscheidsspeech om u tegen te zeggen. De woorden van reiziger Johan Verbanck vormen de perfecte samenvatting van een fantastische trip.

We zijn dus zo vrij om de speech die Johan tijdens de laatste avond op onze gecharterde boot ‘Origo’ gaf, integraal te publiceren, versierd met foto’s van Johan en reisbegeleider Billy Herman. Reis mee en geniet!

De vacht van ijsberen heeft steeds een wat gelige schijn… © David ‘Billy’ Herman
Alle beelden op onze website zijn eigen werk en gemaakt door onze deelnemers en gidsen. Wat je ziet geeft dus een realistisch beeld van wat jij zelf kan zien, beleven en fotograferen op onze reizen.

Beste vrienden,

Het is haast onmogelijk om alle indrukken die we samen beleefden tijdens deze fantastische expeditie naar Spitsbergen en veel verder (tot het pakijs op 82 graden Noord!) in woorden te vatten. Maar als ik mijn ogen sluit … dan zie ik toch enkele duidelijke hoogtepunten:

  • Eindeloos besneeuwde bergen en ontelbare gletsjers die verstrengeld zijn in een eeuwige, indrukwekkende omhelzing.
  • We herinneren ons allemaal het postkaart-uitzicht van de gletsjers aan de ‘Magdalena-fjorden’ met op de voorgrond 10 paar walrusslagtanden met aan elk paar tanden een blubbervet beest van meer dan een ton.
  • Kilometers en kilometers wolken die tussen de bergen hingen en een ‘flou artistique’ toevoegden aan onze vele landschapsfoto’s.
  • We bewonderden de mooie reflecties in het zeewater van talloze prachtige gletsjers (eentje was 160 km lang) en de azuurblauwe lucht.
  • Dat moment toen we als volleerde Sherlock Holmes’ met onze verrekijker de horizon afzochten, net boven de waterspiegel en we plots een geiserachtige waterfontein opmerkten: het was een blauwe vinvis … een reusachtig oceaandier van 200 ton.
  • De panorama’s vanop het dek van onze boot Origo om een uur of 2 ’s nachts: gigantische broedkliffen met meer dan 60 000 paartjes kortbekzeekoet en duizenden rissa’s waren behoorlijk indrukwekkend … net als de kuikens van de grote burgemeester, die ons aankeken vanuit hun nesten in een smalle spelonk ongeveer halverwege een bijna verticale, uit het ijswater oprijzende rotsmuur.
  • De wel héél dichte ontmoeting die enkele deelnemers op dag 2 hadden met de onbeschrijflijke schoonheid van een groep beloega’s. Enorm snel, maar niet minder elegant aan het zwemmen op minder dan 30 meter van de kustlijn waar wij stonden. Het vervulde ons met emotie en enthousiasme.
  • Meer dan één keer stonden we versteld van het geluid van die gigantische krakende ijsmassa dat weerklonk uit de diepten van gletsjers tijdens hun trage tocht naar de zeemonding.
  • Minutenlang waren we de bevoorrechte getuigen van een familie poolvossen met speelse pups in hun ongerepte omgeving. 
  • Slechts minuten later registreerden onze geheugenkaartjes een groep Spitsbergenrendieren, waaronder enkele knappe, volledig witte jonge dieren.
  • Onze talloze ontmoetingen met ijsberen waren fantastisch. Geen van ons had vooraf durven dromen dat we tijdens onze reis 35 (!) verschillende ijsberen zouden zien. Sommige zullen we nooit vergeten:
    • de ijsbeermoeder die met haar twee jongen langzaam dichterbij kwam op het pakijs, recht naar het achtersteven van onze Origo;
    • dat ene mannetje bij het zeehondkarkas op het pakijs, geflankeerd door een elegante, ongrijpbare ivoormeeuw.
  • Ons reisgezelschap bestond voornamelijk uit ‘birders’, wat het Starling-team dreef om ons enkele ‘speciallekes’ te laten zien, zoals:
    • de delicaat gekleurde koningseider-mannetjes naast de Origo, met hun unieke, kleurrijke halsband;
    • het mannetje sneeuwgors op zoek naar zaadjes bovenop de paarse bloemen van een kompasplant;
    • de magnifieke roodkeelduiker die zijn jongen bij het nest een visje aanbood;
    • de clown-achtig gekleurde bekken van papegaaiduikers, broederlijk zij aan zij op hun nestklif.
  • Hoe mooi de toendrabloemen waren, werd ons pas helemaal duidelijk toen we op onze knieën of plat op onze buik gingen om ze te fotograferen, liefst met een breedhoeklens.
  • Even aantrekkelijk waren de ijverige en nerveuze escadrons kleine alken die aan enorme snelheden het luchtruim doorkliefden.
  • Het oude Russische mijndorpje, Pyramiden, liet een grote indruk op ons na. In 1998 stopte de klok aan de muur van de basisschool om kwart voor vijf met tikken. Sindsdien lijkt de tijd er bevroren in het spookstadje. Aan de muren van de school hangen kindertekeningen uit de late jaren negentig. In de crèche staan al twee decennia onaangeroerde potjes en kinderschoenen naast de bedjes. Buiten trotseren gigantische stalen constructies, in de vorige eeuw gebruikt voor de mijnwerken, de arctische stormen. Miljoenen zoutmoleculen en microkristallen sieren de ijzeren skeletten, terwijl Lenins standbeeld de wacht houdt over zijn privé arctische ‘Champs Elysées’. Toen we aan de rand van het lege Olympische sovjetzwembad onze ogen sloten, konden we haast een virtuele duik in de geschiedenis maken.
  • Ik ben zeker dat ik nog tal van essentiële zaken die we van de imposante natuur van Spitsbergen te zien kregen, vergat te vermelden. Al die zaken zullen in de komende maanden langzaam duidelijk worden, terwijl we aan onze computer zullen beslissen welke foto’s de selectie overleven. Gelukkig is fotografie ook: de tijd bevriezen en bewaren.

DANK JULLIE WEL!

Johan Verbanck